Danny Jansen

Goh... wat kennen we elkaar ondertussen alweer een tijdje. Het begon allemaal in de muziekschool aan het Beukemaplein. Of eigenlijk ook niet.
Mijn eerste kennismaking met een gitaar begon in de kast van mijn ouders. Hier stond namelijk de oude gitaar van mijn vader. Een oude zwarte westerngitaar met een lichte slagplaat... Wat vond ik het geweldig om als klein ventje van 4/5 jaar oud daarmee te spelen, wel met een theelepeltje hoor, want anders deed het zeer aan mijn vingers.
Mijn vader had me een deuntje geleerd die hij van een dienstkameraad had geleerd. Een simpel basloopje in c... Ik weet het deuntje nog steeds, cgfg, cgfg, fca#c etc. etc. Het was een simpel bluesschema waar ik me mee vermaakte. Ik vond het leuk om gitaar te spelen, muziek te maken. Omdat ik altijd met die gitaar in de weer was zijn mijn ouders, toen ik bijna zeven was, met mij naar de muziekschool gegaan. Hier kregen ze te horen dat kleine Danny eerst maar eens op AMV les moest. Dit betekende twee jaartjes blokfluiten en als ik dat had doorstaan dan mocht ik over op de gitaar.
Dit leek mij toch een partij verschrikkelijk... blokfluiten, bah, dat is zo'n verschrikkelijke fluit waarmee de kinderjuf de liedjes in een verkeerde toonsoort inzet. Nee, dat nooit! Omdat ik uiterst teleurgesteld was klopten mijn ouders, eigenwijs als ze waren, aan bij de gitaarleraar om daar eens navraag te doen of er echt niet een uitzondering gemaakt kon worden. 
Dit gesprek kan ik mij nog goed herinneren, want wat maakte deze man met baard, paarse broek en een zwart shirt indruk op mij. 
Ik kon bij Ed beginnen met gitaarles, wel met als voorwaarde dat ik goed moest repeteren en inzet zou tonen en … ik moest het zeker twee jaartjes volhouden omdat anders alles voor niets zou zijn geweest. Dit alles werd mij door Ed daar in de gang van de muziekschool goed duidelijk gemaakt.
Na de zomervakantie zou ik bij hem beginnen Wel mocht ik voor die tijd alvast oefenen op een 3/4 akoestische klassieke gitaar die mijn ouders voor mij had gekocht. Trots als een pauw was ik op mijn eerste gitaartje. Ik heb deze trouwens nog steeds. De eerste drie a vier jaar heb ik klassieke gitaarles gehad van Ed. Pittig waren de oefeningen en het naspelen van de bandjes die elke week door hem werden ingespeeld. Maar de uitdaging was er. Ik wilde deze opnames van Ed altijd compleet naspelen. . 
Hij betrapte mij regelmatig op het feit dat ik de nummers wel goed kon naspelen, alleen dat lezen hè! Lezen Danny! Vooruit lezen! Midden in een stuk liet hij me stoppen en moest ik aanwijzen waar ik gebleven was, haha! Ja, dan had hij me weer te pakken. Toch ging het geleidelijk beter. Ik moest behoorlijk blokken voor mijn eerste graadexamen dat ik deed toen ik nog op de lagere school zat. De theorie gecombineerd met de praktijk was erg leuk. Het voorspelen van mijn graadexamenstuk voor de directeur vond ik ontzettend spannend maar ondanks dat, genoot ik ervan. Ik wist namelijk dat ik het nummer goed in de vingers had zitten. Cum Laude stond er op mijn graadexamen, met een compliment van de directeur erbij. Wat was ik trots!
Tegen het einde van de lagere school begon ik me toch ook te interesseren voor de elektrische gitaar. Ed sprong op deze interesse in, en besloot me de ene week akoestische en de andere week elektrische gitaarles (lichte muziek) te geven. Deze combi beviel me prima en heb die toch zeker tot mijn veertiende kunnen volhouden. Na die tijd besloot ik me volledig te gaan richten op de elektrische gitaar. De eerste bandjes kwamen in zicht. Eerst waren het de combo's van de muziekschool onder leiding van Ed en daarna werden het ook al snel andere bandjes. 
De eerste echte band was best een bijzondere. Samen met Tim Kittle (basgitaar), Rutger Hoorn (drums) en Maurice Wennink (gitaar). Jazeker, Ed zijn zoon speelde destijds samen met mij in de band Scenery. We speelden rockmuziek en werden sterk beïnvloed door bands als Dream Theater, Queensryche, Rush, Badlands, Toto... etc. Omdat we de zoon van de gitaarleraar in de band hadden zitten, mochten we op zondag in de muziekschool repeteren.
Wat een voorrecht was dat!
Vele projecten heb ik mogen doen met Ed of door toedoen van Ed: een gitaarensemble met een optreden in de Tamboer, het spelen in diverse jazz en pop combo's met de bijbehorende optredens, invalklusjes in de bigband en een aantal optredens in de concertbak van de Tamboer tijdens Peer Quint (zie Muziek-Tamboerproducties). Hiervoor had Ed zelf de muziek gecomponeerd en gearrangeerd. 
Tegen mijn achttiende kreeg ik het te druk om nog steeds op gitaarles te blijven zitten. Sinds die tijd speel ik nog steeds dagelijks gitaar en ontdek nog iedere dag nieuwe dingen.
Na Scenery volgden er vele andere bandjes, van rock, punk, hardcore, tot soul, jazz en top 100 bandjes. 
Tegenwoordig speel ik in een goed lopende ‘top 100 allertijden band’ genaamd Avalon. We spelen hiermee op grote evenementen, bedrijfsfeesten, in feesttenten of op bruiloften. Het broertje van deze band heet Fane met een kleinere bezetting. Met dit bandje spelen we nummers die we zelf leuk vinden en treden hiermee op in kroegjes.
Daarnaast speel ik in de akoestische band A Breeze, samen met mijn zusje Marloes, een andere gitarist, zangeres en achtergrondzangeres. We spelen hier akoestisch integere jaren 60 en 70 nummers. 
Als laatste begeleid ik regelmatig sessies als sessieleider en doe ik af en toe mee met leuke projecten. Ook val ik regelmatig in als freelance gitarist bij andere bandjes.
Gitaar spelen heeft mijn leven compleet gemaakt. Ik zou niet weten hoe ik zonder muziek zou kunnen leven. Ik zie het als een verrijking van mijn bestaan en ik ben naast mijn ouders, vooral Ed Wennink erg dankbaar voor zijn inzet gedurende al de jaren dat ik bij hem lessen heb gevolgd.

Song for Ed heb ik speciaal voor Ed gecomponeerd. Mijn zus Marloes Ulehake speelt hier basgitaar.

Song for Ed